Even een vraagje ........

Collega:”Even een vraagje…… geef je ook workshops?”

Verbijsterde stilte van mijn kant, gevolgd door “Goh, daar heb ik nog niet over nagedacht, maar nu je het vraagt, kom maar een keertje proefkonijn zijn.”

Zo gezegd, zo gedaan.

Klotsende oksels, een iets te strakke glimlach en een wat al te uitgebreide inwijding/inleiding met zeer persoonlijke begeleiding waren de symptomen van die eerste keer. Het resultaat? Een heel blije collega/vriendin met een jaloerse moeder en jaloerse zus!

En ik? Moe, maar zeer voldaan!

Het vervolg is dat ik door de personeelsvereniging wordt gevraagd of ik interesse heb om volgend jaar opgenomen te worden in het activiteitenprogramma?

Pfoeh, gaan we weer, direct “ja” zeggen, maar hoe ga ik dat logistiek oplossen? Het hele boeltje moet naar de locatie? Dat wordt wel erg sjouwen van een hele lastige trap af in een pieperklein autootje. Ook dat blijkt weer op te lossen. De trap en het autootje zijn vaste gegevens, maar hoe het e.e.a. van de trap af kan komen en in het autootje kan belanden, blijkt uiteindelijk goed te doen. Zo, dat is vast opgelost (voor volgend voorjaar)!

Enige toneelvrees is mij niet vreemd, dus vind ik het wel een goed idee om te gaan proefdraaien en nodig daartoe drie buurvrouwen uit. Dus drie proefkonijntjes, die mij kunnen evalueren maar zeker ook de materialen die ik aanbied en de manier waarop het wordt aangeboden.

De oksels klotsen dit keer wat minder, maar spannend blijft het nog wel.

We lopen uit de tijd, maar uiteindelijk ook nu heel blije proefkonijntjes!

Voordat we begonnen

... en lekker bezig!